Kadim Doğu
Tamu’nun
ateşinden dövülmüş ve binlerce savaşın kanıyla beslenmiş bir yürek
geldi… kendi halkının özgürlük çağrılarının ahengiyle atan… yaşamı ve
ölümü içinde barındıran o karanlıktan çıkmış bir yürek geldi. Kara-Han
geldi. Savaşa açlığı ve kana susamışlığıyla kaderine ve yakında evim
diyeceği er meydanına yürüdü. Kutsal Şehir Töz’e geldiğinde insanların
arasındaki sonu gelmez savaşlardan paramparça olmuş bir ülke gördü.
Şehrin insanları savaştan yorgun düşmüş gözlerle onu süzdüler. Bu
savaşın sebepleri artık atalarının yırtık pırtık anılarında yok olmaya
yüz tutmuştu. Devam etmelerini sağlayan tek şey bu manasız savaşın
asırlar içinde doğurduğu kin ve nefretti.
Ejder Kavmi Hakanı
Oda-Han karşısına geçti ve ona meydan okudu. “Kimsin ve amacın ne?”
dedi. Kara-Han karşısındakini ciddiye almadı ve sadece gülümsedi.
Kavmin insanları Hakanlarının çevresini sararken yabancıya yorgun
gözlerle baktılar. Oda-Han bu yabancının küstahlığı karşısında
öfkelenmişti. Töreden terbiyeden habersiz bu adam da kimdi? Nasıl olur
da böyle karşısına dikilirdi? Yabancı gülümseyerek öylece durmaya devam
edince Oda-Han Ejder Kavmi’inin Hakanı kimmiş ona öğretmeye karar
verdi. Silahını çekti ve çelik fısıldadı ama bu fısıltı sessiz
savaşçıyı harekete geçirmişti. O da şu kadarcık korku göstermeksizin
kendi kılıcını çekti. Tüm Kavmi nefesini tutmuşken Oda-Han dona kaldı.
... Hayır böyle bir şey olamazdı…
Gerçeği
kavrayan Hakan’ın şaşkınlıktan gözleri faltaşı gibi açılmıştı. Genç
savaşçının elinde Gök Kavmin son Hakanı Çağ-Han’ın yani Efsanevi
Savaşçının Oniki Orduların Hakanlarını yenebilmiş yegane Büyük Üstadın
kılıcı vardı. Oda-Han bu devasa kılıcın kabzasındaki 12 kutsal taşa
bakakaldı. Aklında ona kutsal taşların gücünü anlatan ustasının sözleri
geldi. “Taşların gücünü elinde buluduran kişi Oniki Orduların gücünü de
elinde bulundurur. Bu güçle bir imparatorluk kurulabilir.”
Uzun
zaman önce Usta Çağ-Han ve halkı bir yanardağ patlamasında yok
olmuşlardı. Tüm Gök-Kavim lav ve küller altında kalıp yok olmuştu.
Birçokları bunun sebebinin aşırı hırs ve ihtirasları olduğunu söyledi
ama patlamadan sağ kurtulup olanları hatırlayanlar artık çok azdı.
Çağ-Han’ın gidişinden sonra bu topraklar hükümdarsız kalmıştı. Oniki
Ordular bir kez daha yükselmişti. Ama artık kutsal taşların gücü
olmadan savaşlar kontrol edilemiyordu. Toprak Ana kanıyor ve insanları
acı çekiyordu.
Oda-Han silahını indirip savaşçının yüzüne baktı. “Çağ-Han?” diye fısıldadı.
“Ben
Gök Kavmin Onikilerinden Kara-Han” diye cevap verdi savaşçı. “Bu
topraklar onursuz kavgalar yüzünden yeteri kadar kan ağladı. Gerçek
Ustaların öğrettiğinden çok daha aşağı ilkeler için yeterince savaş
yapıldı.” Sonra duraklayıp kılıcını Oda-Han’a uzattı. O yüce silah
kutsal taşların üzerine düşen ışıklarla parlarken konuşmaya devam etti:
“Ben buraya senin insanlarına büyük bir şeref bahşetmeye geldim.
Insanlarını efsanevi savaş meydanlarına getir getir ki kendinizi ispat
edesiniz. Kölelerimle dövüşün size verdiğim görevleri yapın. O zaman
savaş meydanından doğrulup diğer kavimlere üstünlük sağlayın ki en
güçlüleriniz en beceriklileriniz ve en cesurlarınız Gök-Kavim’in
Ustaları arasında girsin bize katılsın.”
Yabancının kim olduğu ve getirdiği haber kulaktan kulağa dilden dile ulaştıkça kalabalık heyecanla haykırdı.
Kara-Han onlara “Bugün büyük bir gün” dedi. “Bugün OnikiGöklerin yıl dönümü olarak bilinsin.”
Sessiz
savaşçı heyecanlı bağrışmaların kesilmesini bekledikten sonra devam
etti. “Sizin savaşçılarınız bizim ilgimize layık olduğunu
ispatladığında Gök-Kavim’e geri dönecekler.”
“Benim babam her
şeye layıktır” diye bağırdı Manolya. Yedi yaşlarındaki bir kız şaşkın
kalabalığın arasında ite kaka kendine yol açarak geldi ve Oda-Han’a
hayran gözlerle bakarak “Öyle değil mi baba?” diye sordu.
Meydan okuyuşu Kara-Han’ı şaşırtmıştı. Savaşçı kızı süzdü. Belki babasını biraz utandırmıştı ama cesareti yadsınamazdı.
Yüzü kızaran ama çocuğunu korumak için de öne çıkan Oda-Han öfkeyle “Layık olmadığımızı kim söylüyor?” dedi.
Kara-Han
yavaşça Hakan’ın etrafında yürürken onu baştan aşağıya süzüyordu.
“Layık mısınız?” diye sordu alaycı bir şekilde. “Görelim o zaman.”
Bir
anda gökyüzü karardı ve etraflarındaki hava soğudu. Ayaklarının
altındaki toprak gümbürderken herkes sus pus olmuştu. Orada olup bu
olanlara şahitlik eden herkes vadiden onlara doğru yankılanan
gökgürültüsüne benzer bir kükreme duydu.
Oda-Han önündeki
savaşın hazzını duyumsayarak arkasını dönüp savaşçılarına baktı ve
muzaffer bir savaş çığlığıyla saldırı emir verdi.
Ejder
Kavmi’nin tecrübeli savaşçıları henüz görünmeyen düşmanlarına karşı
savaş konumuna geçip beklemeye başladılar. Ağaçlar güçlü bir yaratığın
pençeleriyle ikiye ayrıldı.
Sonrasında meydana gelen savaş
şiddetli ve bir o kadar da kısaydı. Oda-Han’ın savaşçılarının bedenleri
meydanın her yerine dağılmıştı. Yenilmez yaratığın gazabından Oda-Han
dahil sadece bir avuç savaşçı kurtulabilmişti. Canavar şimdi kendisini
çağıran savaşçıya yönelmişti. Bu olayı anlatmak üzere hayatta
kalanların çok az olmasına rağmen orada olanların zihinlerine şu sahne
sonsuza kadar kazınmıştır: Bir ordu dolusu savaşçıyı telef eden bu
korkunç yaratığı sessiz savaşçı Gök-Kavim’den Kara-Han tek başına
yenmişti.
Mesaj Sayısı![Karahan Online Hikaye [Kitap 2] Kadim Doğu Empty](https://2img.net/i/empty.gif)
Konu: Karahan Online Hikaye [Kitap 2] Kadim Doğu ![Karahan Online Hikaye [Kitap 2] Kadim Doğu Icon_minitime1](https://2img.net/i/fa/m/icon_minitime1.gif){kind=icon}
Perş. Kas. 04, 2010 1:25 am
